Terapia wodorem molekularnym (H₂) a zdrowie mitochondrialne
1. Mechanizm działania wodoru molekularnego na mitochondria
- Wodór molekularny (H₂) jest gazem o silnych właściwościach antyoksydacyjnych i cytoprotekcyjnych, ale co istotne – działa selektywnie.
- H₂ neutralizuje głównie hydroksylowe rodniki (•OH) oraz nadtlenoazotyn (ONOO-), które są najbardziej destrukcyjne dla błon mitochondrialnych i białek enzymatycznych w łańcuchu oddechowym.
- Dzięki małemu rozmiarowi cząsteczki przenika przez błony biologiczne, w tym przez błonę mitochondrialną, działając wewnątrzmitochondrialnie, co jest kluczowe dla ochrony układu transportu elektronów (ETC).
2. Efekty kliniczne w kontekście mitochondriów
- Ochrona przed stresem oksydacyjnym bez hamowania sygnałów ROS potrzebnych do adaptacji i biogenezy mitochondriów (efekt hormetyczny).
- Stabilizacja potencjału błonowego mitochondriów (Δψm), kluczowego dla produkcji ATP.
- Wsparcie dla procesów naprawczych mitochondrialnego DNA (mtDNA), które jest szczególnie podatne na uszkodzenia oksydacyjne.
- Zwiększenie ekspresji genów odpowiedzialnych za biogenezę mitochondriów (np. PGC-1α) – klucz do poprawy funkcji komórek, zwłaszcza w tkankach o wysokim zapotrzebowaniu energetycznym (mózg, serce, mięśnie).
3. Terapia wodorem a choroby mitochondrialne
- W badaniach wykazano korzystne efekty u osób z zespołem przewlekłego zmęczenia (CFS), chorobami neurodegeneracyjnymi (Parkinson, Alzheimer), cukrzycą typu 2 i sarkopenią – czyli schorzeniami o podłożu mitochondrialnym.